Balša R A J C E V I C Likovni kriticar
Umetnik je 1984. godine predstavio izbor svog desetogodišnjeg rada u Galeriji ''Lazar Vozarevic''. Sadašnji retrospektivni izbor dvadesetogodišnjeg stvaranja otkriva nam specificnu doslednost Ivice Kovacica ali i odgovarajuce razvojne konsekvence. Vodeci racuna o razvojnim zahtevima slikar je ostao veran sebi, svom umetnickom pristupu. U kome doseže do kljucnog slikarskog problema: odnosa slike i realnosti. Svojim opredeljenjem pred tom dilemom autor potvrduje svoju duhvnu srodnost sa onim klasicima Moderne koji su, boreci se za automnost izraza dosegli radikalnu svest o slici kao posebnom entitetu. Da slika poseduje sopstvenu realnost, sopstvenu stvarnost. Priroda, vidljivi svet samo su povod za transpoziciju likovnim izrazom. I. Kovacic je takvom stavu dosledan. Kao ''slikar koji razmišlja'' (B. Ljubišic), on doseže do samih sezanovskih korena te problematike moderne umetnosti.
Razvoj Ivice Kovacica se odvijao za ovih dvadeset godina u granicama manjeg ili veceg približavnja apstrahovanom slikarskom izrazu: od asocijativne apstrakcije u njaranijim delima, preko ciklusa apstrahovanih dela, shvacenih kao autonoman ''likovni prostor''; stvarni predeo je samo povod za plasticnu transpoziciju. Isto tako Kovacic tretira figuru u figuralnim kompozicijama. Do opet naglašenijeg apstrahovanja u novijim slikama 1990-1995. Tako je zatvoren jedan razvojni krug. U najnovijim slikama i kolorizam intezivniji, iz skale ''žešcih'', toplih tonova. U užem smislu Kovacicev opus obuhvata: 1975-1985. godine, asocijativni apstraktni ekspresionizam sa obilatim zanatsko-tehnickim korišcenjem iskustva enformela. Od 1982-1990., ciklus cvrsto konstuisanih predela sa primesama fantasticnog i metafizickog u atmosferama. Konstruktivisticka struktura, blaže ili jace naglašena, gotovo stalno je prisutna u osnovi Kovacicevih slika. Tako od 1990.-1995. godine nastaje ciklus figuralnih slika sa konstruktivistickom strukturalnom osnovom i elementima fantastike, u ovim slikama jasnije su definisane figure ali ali i dalje bez naturalisticke deskripcije. U tom duhu bez naracije i obliovane deskripcije je nastao i ciklus '' istraživanje prostora'' 19889.-1991. U ciklusu ''Ktitori'' sproveden je doslednofiguralni konstruktivizam u funkciji sadržajno-idejnog ekspesionizma. U najboljim slikama ciklusa ''manastirski zapisi'', vizuelna impresija izbrisanih fresaka, tragova, povod je bogate materijalizacije baziane na, opet, iskustvima enformelistickog fakturalno-strukturalnog izražavanja: ''Mileševski tragovi'',1983.
U mnogim slikama Ivice Kovacica pored doze fantasticnog ima i posebne dramatike, koju postiže dinamikom bojenih površina i dinamikom pojacanih crnih kontura kao i cestim kontrastima crno-tamne game sa svetlosnim prodorima, bljeskovima. Snažne konture kao i površine dati u naglašeno razlicitim pravicima sugerišu dramaticni odnos dinamicne sukobljenosti. Princip raznovrsnog kontrastiranja, uopšte, stalno prisutan u Kovacicevom likovnom izrazu. Što pokazuju najbolje slike: ''Da život'',1975., ''Secajuci se Kandinskog i Mondrijana'', 1975. i sl.
Na promišljen nacina, Ivica Kovacic Štifla u svome dosadašnjem radu objedinjuje bitna i raznovrsna iskustva modernistickog istraživanja, ciji je zajendicki imenitelj: ''gradenje'' slike kao automne plasticne, izražajne celine. A sve to obojeno fluidom specificne licne senzibilnosti.
Beograd Novembar 1995.
